SC Joure VR1 - Oeverzwaluwen VR1

Henkie speelt helaas voorlopig niet mee. Enige voordeel: We konden afgelopen zaterdag 4 minuten voor aanvang vertrekken richting Joure. Zelfs Oud was op tijd! Eliena was bij voorbaat bij Pietie in de auto gestapt omdat ze de Macdonaldsauto wilde claimen. Niemand wilde bij Jo. Maar daar kwamen Jo haar legendarische woorden: ‘At we winne, riid ik langs de Mac!’ Eliena heeft nog nooit zo goed gespeeld.

Stel je wilt naar Joure, wat is dan de snelste route? Dit werd vandaag onderzocht, alle auto’s kozen hun eigen weg. Pietie wist binnendoor het eerste aan te komen, maar dit kan ook aan de rijstijl liggen. Onderzoek wordt vervolgd. Wellicht kan Joure hierin bij de thuiswedstrijd iets betekenen.

Aangekomen in Joure werden er tactieken besproken d.m.v. bidons door coaches Geke en Lianne. Lianne kreeg daardoor waterige ogen en moest even een traantje wegpinken. 

Eenmaal op het veld liet Joure lang op zich wachten. (Bleken op het verkeerde veld te staan…)

Nieuwe posities werden ingezet. Janita schoof door naar het middenveld zodat Janien Pietie haar laatste man positie over kon nemen waardoor Pietie in de spits kon shinen. Het wierp zijn vruchten af, want binnen no time wist Pietie de bal tussen de palen te slingeren. Al snel volgden de goals van Pries, Janita en nogmaals Pietie. Helaas wist Joure voor rust ook nog twee keer te scoren. Optimistisch 2-4 de rust in.

Tweede helft, binnen de 2 minuten, nogmaals een tegendoelpunt. Menig vrouw van de Sweltsjechicks hadden een bruin broekje, oorzaak veelal onbekend, maar bij Janien was deze overduidelijk. Janien glibberde over het veld en heeft meerdere malen het gras van dichtbij bekeken, vaak zonder tegenstander in de buurt. 

Niet veel later in de wedstrijd wist Pries tweemaal achter elkaar de bal binnen te tikken en ook lukte het Indy haar eerste goal ooit voor de Sweltsjes te maken! Nog een tegendoelpuntje van Joure, maar daar had Indy geen boodschap aan. Nogmaals een fantastische goal! 4-8 overwinning, feest!

De Mac was fijn, het bier smaakte top en Jeltsje was trots. Wat wil een mens nog meer?